ในอดีตดังที่กล่าวข้างต้นแล้วว่า บทบาทของนักมานุษยวิทยาที่โดดเด่นที่สุดก็คือ การทำหน้าที่เป็นเสมือนตัวแทนนำเสนอข้อมูล (lip-service or cultural broker) อย่างละเอียดเกี่ยวกับกลุ่มเป้าหมาย (target groups) ของการพัฒนา เช่น เสนอข้อมูลของชาวป่า ชาวเขา ชาวนา ผู้อาศัยอยู่ในชุมชนแออัด ชนกลุ่มน้อย ฯลฯ ซึ่งเป็นกลุ่มที่จะต้องได้รับการพัฒนา โดยจะอธิบายถึงโครงสร้างทางสังคม แบบแผนของความสัมพันธ์และพฤติกรรม ขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรม ตลอดจนความคิดความเชื่อและค่านิยมของกลุ่มเป้าหมายเพื่อนำมาใช้เป็นฐานในการทำงานการพัฒนา ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดได้แก่หนังสือชื่อ การพัฒนาชนบท : ให้ยึดกลุ่มเป้าหมายเป็นหลัก⁽⁹⁾ เขียนโดยโรเบิร์ด แชมเบอร์แห่งสถาบันการศึกษาด้านการพัฒนามหาวิทยลัยซัสเซก ประเทศอังกฤษ (Institute of Development Studies, University of Sussex) ซึ่งผู้เขียนได้รับความรู้และปริญญาสาขามานุษยวิทยา นอกจากนี้ มีนักวิชาการชั้นนำที่ทำหน้าที่ตามบทบาทนี้ อาทิเช่น Keith Griffin, Scarlette Epstein, Yujiro Hayami เป็นต้น ส่วนในยุคปัจจุบัน นักมานุษยวิทยาต่างได้เปลี่ยนแปลงบทบาทของตนใหม่มาเป็นผู้ตัดสินใจหรือร่วมในการตัดสินใจในกระบวนการพัฒนาทุกขั้นตอน

                อย่างไรก็ตาม มีผู้กล่าวว่าในบางขั้นตอนของกระบวนการพัฒนานั้น นักมานุษยวิทยายังไม่ได้แสดงบทบาทเด่นชัดนัก เช่น ในขั้นตอนการวางแผน ขั้นตอนการดำเนินงาน และขั้นตอนการประเมินผล   ดังนั้น จึงมีการเรียกร้องให้ทำหน้าที่ในขั้นตอนเหล่านี้ให้มากยิ่งขึ้น⁽¹⁰⁾ ดังมีรายละเอียดดังนี้