บทที่14   ศิลปะและภาษา   >> หน้า 10


ศัพท์และไวยากรณ์

                บางภาษา เช่นภาษาไทย จีน การออกเสียงศัพท์อาศัยการนำเอา phonemes หลาย ๆ ตัวมารวมกัน การออกเสียงของภาษาไทยและจีนต่างไปจากภาษาอังกฤษ เพราะภาษาอังกฤษมีการเน้นเสียงของพยางค์หนึ่งของแต่ละคำ หรือเรียกว่า accent หรือ stress หากเน้นเสียงผิดก็จะมีลักษณะคล้ายกับการออกเสียงวรรณยุกต์ผิด ซึ่งจะมีผลทำให้ผู้ฟังฟังไม่รู้เรื่องหรือเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคำอื่นไป ส่วนภาษาไทยและจีนนั้น คำทุกคำจะต้องออกเสียงวรรณยุกต์ด้วย

                นอกจากนี้ การเติมอุปสรรคและปัจจัย (ส่วนเติมหน้า หรือต่อข้างหลัง)  ก็มีส่วนทำให้ความหมายเปลี่ยนแปลงไปด้วย

                ไวยากรณ์ก็เช่นเดียวกัน เป็นการนำเอาคำหลาย ๆ คำเรียงกันเพื่อให้เป็นประโยค กฎเกณฑ์ของการสร้างประโยคอาจจะแตกต่างกันไปตามแต่ละภาษา บางภาษาก็นำเอาคำมาเรียงกันเฉย ๆ ในขณะที่บางภาษาต้องเปลี่ยนรูปลักษณะของคำบางคำในประโยคนั้น ๆ ส่วนการผูกประโยคที่เกี่ยวข้องกับ "กาล" มีความแตกต่างกันในแต่ละภาษาด้วย

 

ภาษาและวัฒนธรรม

                นักมานุษยวิทยาให้ความสนใจที่จะศึกษาอิทธิพลภาษาต่อการดำรงชีวิตและพฤติกรรมของมนุษย์ในสังคม ทั้งนี้เพราะภาษามีส่วนสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับชั้นทางสังคม กลุ่มต่างเชื้อชาติกับเพศ กับอาชีพ กับประเทศชาติ และกับลักษณะทางภูมิศาสตร์ ในสังคมไทย หากเราจะพิจารณาถึงความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับชนชั้นทางสังคม เราก็ต้องพิจารณาว่าชั้นของสังคมเป็นอย่างไร ในสมัยโบราณ  ชนชั้นของไทยแบ่งอย่างคร่าว ๆ เป็น 4 ชั้น คือ กษัตริย์และพวกราชวงศ์ ขุนนางและข้าราชการที่มียศฐาบรรดาศักดิ์ คนธรรมดาและข้าทาส ภาษาที่ใช้ในหมู่สมาชิกแต่ละกลุ่มแต่ละชั้น จะมีความแตกต่างกันจนเห็นได้ชัด เช่น คำราชาศัพท์ใช้ได้เฉพาะกับคนที่มียศหรือตำแหน่งในรั้วในวัง ส่วนคนธรรมดาสามัญก็ใช้คำพูดสุภาพ ส่วนคำพูดที่ใช้กับไพร่และทาสมักจะใช้คำว่า เอง มึง หรือ อี เป็นต้น