หากปราศจากภาษาแล้วก็จะไม่มีการสะสมความรู้ในหมู่มนุษยชาติ ทั้งนี้เพราะการสะสมความรู้เป็นรากฐานสำคัญที่ทำให้คนแตกต่างไปจากสัตว์ เพราะสัตว์ไม่สามารถเพิ่มพูนความรู้ให้มีมากกว่าเดิม   หรือถ่ายทอดความรู้ใหม่ไปให้แก่ลูกหลานได้ จากการใช้ภาษานี้เองทำให้มนุษย์สามารถรื้อฟื้น สะสม ต่อเติม และเปลี่ยนแปลงกิจกรรมทางวัฒนธรรมได้ทุกชนิด ทั้งที่เป็นวัตถุ และอวัตถุ เพราะภาษาเป็นสิ่งที่สื่อความหมายทางด้านความคิดและพฤติกรรม ในขณะเดียวกัน มนุษย์สามารถที่จะเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ที่คนอื่นพูดหรือแสดง และสามารถที่จะแสดงความรู้สึกของตนให้ผู้อื่นทราบได้ด้วย

                ความสำคัญของภาษาอีกแง่หนึ่งก็คือ ภาษาเป็นวัฒนธรรมในแง่สร้างสรรค์โดยสามารถแยกประเภทของความคิดและวัฒนธรรมออกเป็นหลาย ๆ แง่ เช่น การเมือง การปกครอง ศาสนา การเศรษฐกิจ การศึกษา ฯลฯ วัฒนธรรมประเภทต่าง ๆ ดังกล่าวจะต้องใช้ภาษาเป็นเครื่องมือ ตัวอย่างง่าย ๆ เช่น สังคมเผ่ามีจำนวนคำที่ใช้เรียกวัตถุสิ่งของและความคิดไม่มากเท่ากับสังคมที่มีความเจริญและสลับซับซ้อน ยิ่งในปัจจุบันวิทยาการและความก้าวหน้าในทุก ๆ ทางได้ก้าวหน้าไปไกล ภาษาต้องมีการพัฒนาไปด้วย

                ในการศึกษาภาษา  ภาษาของทุกสังคมจะแบ่งออกเป็น 3 ส่วน คือ

                (1)                บ่อเกิดแห่งเสียง ลักษณะของเสียงที่เปล่งออกมา

                (2)                การรวมตัวของเสียงเพื่อให้เกิดความแตกต่างทางด้านความหมาย หรือศัพท์