การหาข้อมูลเสริมการค้านั้น ผู้ศึกษาต้องเรียนรู้ถึงลักษณะพื้นฐานทางเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรมและการเมืองของประเทศเป้าหมายอย่างละเอียดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน รวมทั้งมีการติดตามข่าวสารข้อมูลที่แปรเปลี่ยนไปทุกเมื่อเชื่อวัน นอกจากนี้ ผู้เรียนยังต้องศึกษาภาษาที่ประเทศนั้นใช้สื่อสารจนสามารถโต้ตอบได้เป็นอย่างดี อาจกล่าวอย่างสั้น ๆ ว่า ผู้เรียนจะต้องฝึกฝนอย่างหนักในทุกด้านเกี่ยวกับความรอบรู้ทางตลาดในประเทศใดประเทศหนึ่งหรือกลุ่มประเทศที่ตนศึกษา รวมทั้งวัฒนธรรม ประชาชน โครงสร้างสังคม และลักษณะการดำเนินธุรกิจของประเทศนั้น ๆ อย่างลึกซึ้ง 

                ข้อมูลมหึมาดั่งนี้จะเสาะแสวงหาได้อย่างไร  และจะต้องใช้ทรัพยากรมากมายเพียงใดในการลงทุน

                คำถามนี้อาจตอบได้ว่า งานนี้เป็นงานหลักที่จะช่วยให้พลเมืองของประเทศได้เรียนรู้ถึงเรื่องราวกิจการต่างประเทศ และทันโลกเป็นอย่างดี อีกทั้งเป็นการเตรียมผู้ที่จะเข้าสู่ตลาดแรงงานให้มีความรู้ความชำนาญในเรื่องการตลาดต่างประเทศและภาวะเศรษฐกิจโลก ดังนั้น รัฐจึงจำเป็นต้องลงทุนในระยะต้นก่อน เมื่อการดำเนินงานได้ผลบ้างแล้ว เอกชนก็จะช่วยเกื้อหนุนต่อไป อนึ่ง ปัจจุบัน รัฐก็ได้ลงทุนเพื่อการศึกษาอยู่แล้ว เราอาจใช้ทรัพยากรที่มีอยู่โดยแบ่งงานกันทำ เช่น จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยอาจเน้นศึกษา 2-3 ประเทศหรือกลุ่มประเทศ (กลุ่มเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ กลุ่มอเมริกาเหนือ และกลุ่มออสเตรเลียนิวซีแลนด์) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เน้นกลุ่มเอเซียตะวันออกไกลและกลุ่มลาตินอเมริกา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่เน้นกลุ่มแอฟริกาเหนือและกลุ่มตะวันออกกลาง มหาวิทยาลัยรามคำแหงเน้นกลุ่มยุโรปตะวันออก เป็นต้น