จากการค้นพบระบบการสร้างวัฒนธรรมจากตัวแปรหลายตัวแปรนี้เอง ทำให้โบแอสเกิดข้อสงสัยเกี่ยวกับการตั้ง "กฎสากล" ที่นักมานุษยวิทยาหลายคนได้เสนอไว้ อาทิเช่น ทฤษฎีวิวัฒนการ (ซึ่งกล่าวว่า วัฒนธรรมของสังคมทุกสังคมจะต้องผ่านขั้นตอนของการพัฒนาจากการเป็นสังคมป่าเถื่อน  มาเป็นสังคมด้อยพัฒนา และจะวิวัฒนาการกลายเป็นสังคมที่มีอารยธรรมขั้นสูง) และทฤษฎีการกระจายทางวัฒนธรรม (ซึ่งเน้นว่า วัฒนธรรมที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันของสังคมต่าง ๆ ของโลกนั้น เป็นผลมาจากการแพร่กระจายจากสังคมหนึ่งไปยังสังคมอีกแห่งหนึ่ง) เป็นต้น กฎสากลดังที่กล่าวถึงนี้ได้รับการนำเอาไปใช้เป็นกรอบในการศึกษาและมีการอธิบายวัฒนธรรมของแต่ละสังคมให้เป็นไปตามกฎที่ตั้งขึ้นนั้น ๆ

                ดังนั้น เมื่อโบแอสได้ค้นพบถึงการก่อตัวของวัฒนธรรมที่เป็นผลมาจากปัจจัยที่หลากหลาย โดยไม่อาจจะยึดถือทฤษฎีใดและกฎสากลใดเป็นเกณฑ์ตัดสินถึงความเป็นมาของวัฒนธรรม โดยใช้เพียงทฤษฎีนั้นและกฎสากลนั้น ๆ ได้ ทำให้โบแอสเรียกร้องต่อวงวิชาการในยุคนั้นว่า "สิ่งที่นักมานุษยวิทยาควรจะกระทำก็คือ การออกไปจดบันทึกปรากฏการณ์จริงเกี่ยวกับวัฒนธรรมของแต่ละสังคมให้ละเอียดทุกแง่ทุกมุม โดยเน้นศึกษาถึงรูปแบบและแบบแผนของวัฒนธรรมนั้น ๆ" แทนที่จะยึดทฤษฎีที่มีอยู่มาเป็นกรอบในการศึกษาก่อนที่จะไปดูข้อเท็จจริงจากสังคมจริง ๆ

                จะเห็นได้ว่า โบแอสได้เรียกร้องให้นักมานุษยวิทยาวัฒนธรรมทำหน้าที่เป็นเพียง "นักชาติพันธุ์วรรณา" โดยให้ความสนใจในการสร้างเครื่องมือการวิจัยเพื่อนำไปใช้ในการเก็บข้อมูลเกี่ยวกับวัฒนธรรมให้มีประสิทธิภาพสูงสุดและให้ปลอดจากการนำ "อคติ" มาใช้ในการเก็บข้อมูลอันเป็นผลเนื่องมาจากการยึดถือทฤษฎีและกฎสากล

                เมื่อโบแอสดำรงตำแหน่งเป็นอาจารย์สอนวิชามานุษยวิทยาของมหาวิทยาลัยในสหรัฐฯ เขาก็ได้พร่ำสอนลูกศิษย์ให้ทำหน้าที่เสมือนเป็น "กล้องถ่ายรูป" ในการจับภาพวัฒนธรรมของสังคมแต่ละสังคม นอกจากนี้ เขาได้ย้ำว่า นักมานุษยวิทยาควรจะเรียนรู้ภาษาพื้นเมืองของกลุ่มชนที่ต้องการไปศึกษาเพื่อจะได้รับความรู้จากสังคมนั้น ๆ อย่างละเอียดลึกซึ้ง อนึ่ง โบแอสยังเน้น "การศึกษาเปรียบเทียบ" วัฒนธรรมของสังคมต่าง ๆ เพื่อดูถึงประวัติศาสตร์การพัฒนาการว่าจะเป็นไปในรูปลักษณะใดและมีทิศทางไปในแนวไหนบ้าง โดยใช้ความรู้ที่ได้สะสมจากการออกไปศึกษาวัฒนธรรมของแต่ละสังคมนั่นเอง